Μισώ τους ταξιτζήδες. Εσείς;;; ή Ο Βαγγέλης ο Τραμπαρίφας

Ishkantar




Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ή κι αν έχει σημασἰα που στο αρχαίο ελληνικό
θέατρο αυτοί που έρχονται από τον αγρό ή αποχωρούν από αυτόν
χρησιμοποιούν την αριστερή πόρτα, κι αντίθετα οι αστοί, όχι πάντα
αγανακτισμένοι, χρησιμοποιούν, τη δεξιά πόρτα.

Όταν οι αγρότες που έγιναν ταξιτζήδες βρίσκονται σε μονόδρομους και
παρκάρουν από την δεξιά μεριά, αυτή των αστών, ανοίγουν πάντα την
πόρτα τους χωρίς να κοιτάζουν τον ποδηλάτη που έρχεται αμέριμνος από
πίσω τους και καταπάνω στην πόρτα τους! Αυτό μου συνέβη προχθές έξω
από το Δημαρχείο, αλλά βέβαια, αυτό είναι κάτι που κάνουν όλοι οι
συμπολίτες μας. Άρα αυτός δεν είναι ο λόγος που μισώ –η σωστή λέξη
είναι: «σιχαίνομαι»-τους ταξιτζήδες.

Μπορώ να σας λέω, όχι μόνο φρικιαστικές αλλά και πραγματικές ιστορίες
με ταξιτζήδες μέχρι αύριο. Κυρίως στη Χώρα, αλλά κι εδώ στη μικρή μας
πόλη. Κι εσείς θα έχετε άλλες τόσες ιστορίες να διηγηθείτε...

Περί όνου σκιάς ο τσακωμός, θα πουν κάποιοι, αλλά όταν ποδηλατείς κάτω
από τον ανελέητο ήλιο και τις παγίδες των κακομπαλωμένων δρόμων μας,
έχει και η σκιά του γαϊδουριού (ή να πω ευγενικότερα η σκιά της
πόρτας) του συμπολίτη μας, τη σημασία της...

Αυτό, θα μου πείτε, που έχει περισσότερη σημασία, είναι ότι στον
περιπλοκότερο κόσμο των δικών μας ημερών οι ταχύτητες είναι εντελώς
διαφορετικές. Συμφωνώ, και θυμήθηκα προχθές αυτό που στην υποχρεωτική
μας εκπαίδευση οι παλαιότεροι -όχι και τόσο παλαιοί πια-
διδασκόμασταν, ελπίζω να διδάσκονται και τα παιδιά σας, τον ορισμό του
Αριστοτἐλη για την τραγωδία.

Πράξη σπουδαία και τελεία λοιπόν, που, όποιος ήθελε, πούλαγε το
προικώο και αγόραζε μιαν άδεια ταξί. Έβαζε μετά δύο φιλαράκια του,
οδηγούς για υπάλληλους ή συνέταιρους και γυρνάγανε οι τρεις τους και
κάνανε τους ταξιτζήδες, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο,
βρώμικοι, κουρασμένοι κι ενίοτε με ερεθισμένη τη γενετήσια ορμή τους.

Άλλος ήρθε με Αυστραλέζικα ντάλαρς κι αγόρασε κι αυτός τρεις άδειες
ταξί και κάθε Παρασκευή του πέφτανε το νοίκι, άλλα λόγια μη μου λέτε,
παρακαλώ.

Κι ο γλυκός ο λόγος: Ο φίλος μου ο Βαγγέλης, που έχει σπουδάσει
Αρχιτεκτονική στο Ρότερνταμ, αλλά δεν καταδεχότανε να πει στο μπάρμπα
του να τον βολέψει στην Πολεοδομία, δουλεύει ταξιτζής. Κι αυτός
κουρασμένος κι ερεθισμένος από την καλοκαιριάτικη ζέστη, κι αυτός
άνθρωπος είναι, δουλεύει οκτώ ώρες από τ' απόγευμα ως τα χαράματα,
κλέβει όποτε μπορεί κανένα αγώι από το αφεντικό που μένει στην Αθήνα,
αποδείξεις δεν κόβει, αλλά πάλι δε βγαίνει. Η δουλειά είναι πεσμένη.
Σκέφτεται όμως ότι αν αγοράσει το σαράβαλο του συχωρεμένου του γέρο-
Τραμπαρίφα από την κόρη του τη Βάνα που πρόπερσι πούλησε την άδεια για
50.000 ευρώ, με πλαστό βέβαια συμβόλαιο για να μην πληρώσει και το
φόρο, κι αν, λοιπόν, το σουλουπώσει το σαράβαλο, μπορεί και να
φτιάξουνε τα πράγματα. Ας είναι πολλά τα έξοδα, τα έχει, λέει,
υπολογίσει. Με το δικό του μαραφέτι θα καταφέρει να κουτσοβολευτεί.
Μου ζητάει δάνειο πέντε χιλιάρικα για να τα κουνήσει στη Βάνα που ζει
με κάτι οικονομίες γιατί το επίδομα ανεργίας κόπηκε. Τώρα, λέει,
μπορεί να βγάλει την άδεια τζάμπα. Του αρέσει και η Βάνα που αγόρασε
με τα πενήντα χιλιάρικα από την άδεια του πατέρα της ένα αυθαίρετο
πάνω στη θάλασσα.

Τον μουτζούρη αυτής της ιστορίας τον έχει πάρει ο Σήφης. Τίμιο
ανθρωπάκι απ’ αυτά που αγαπάει ο Θεός, ο οποίος Σήφης, μόλις βγήκε στη
σύνταξη από την Ολυμπιακή πριν δυόμισι χρόνια, σαράντα οχτώ χρονών
συνταξιούχος δεν το χώνευε, αγόρασε με τις οικονομίες του την άδεια
του Τραμπαρίφα από τη Βάνα και κάνει τον ταξιτζή κι εκείνος.
Τουλάχιστον δε χρωστάει στις τράπεζες...

Να του δανείσω, δι’ ελέου και φόβου, του Βαγγέλη τα πέντε χιλιάρικα ή
να περιμένω μην και δεν ισχύσουν τα νέα μέτρα ?

ΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Σαράντα χρόνια είχε να εμφανιστεί στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού (μετά τον έρπων Μάη της Ιταλίας) κάποιο μαζικό κοινωνικό ή πολιτικό κίνημα.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό των κινημάτων που αναπτύσσονται είναι ότι είναι σημάδια ενός κοινωνικού πολέμου που δεν διεξάγεται πλέον στο εργοστάσιο αλλά στον δρόμο.

Παρά τις προσπάθειες χειρισμού ή αδιαφορίας ακόμα και από μεγάλο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, το κίνημα θέτει ζητήματα πολύ πιο προχωρημένα από τον βαθμό συνειδητοποίησης των συμμετεχόντων (άμεση δημοκρατία, κλπ.).

Δεν θέτει απλά θέμα πολιτικής νομιμοποίησης μιας κυβέρνησης άλλά κοινωνικής επικύρωσης ενός πολιτικού συστήματος, μια εν’ σπέρματι κριτική της αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων.

Σ’ αυτό το επίπεδο της αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων, των σχέσεων κυριαρχίας ο καπιταλισμός έχει παγκοσμιοποιημένα χαρακτηριστικά, είναι συλλογικός.

Η ανάσα της “πλατείας” δεν βρίσκεται μόνο στον σβέρκο της ελληνικής κυβέρνησης όπως έδειξαν οι προσπάθειες πολιτικού χειρισμού μετά την πρόσφατη μεγαλειώδη κινητοποίηση από Ομπάμα, ΔΝΤ, Μέρκελ, Σαρκοζί κλπ.

Το κίνημα της “πλατείας” αναπτύσσοντας την κριτική του πρέπει να αποκτήσει συνείδηση  του διεθνιστικού χαρακτήρα του.

Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια κρίση υπερπαραγωγής που περιμένουν κάποιοι εδώ και 80 χρόνια ούτε κάποια ιστορική νομοτέλεια που να οδηγεί αυτόματα στην τελική κρίση.

Πρέπει να ξεφύγουμε από τον οικονομισμό ο οποίος διακατέχει την πλειοψηφία του χώρου της Αριστεράς.

Αν κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην Ιστορία του καπιταλισμού αλλά από την οπτική του κεφαλαίου και κυρίως του πλασματικού κεφαλαίου (το καύσιμο του καπιταλισμού) διαπιστώνουμε ότι:

«Στην πρώτη περίοδο, μέχρι το κραχ του 29, οι πιστώσεις κατευθύνονταν στην παραγωγή, εντός του κύκλου παραγωγής - κυκλοφορίας (η πίστωση θεωρείται ως ένα τεχνικό μέσο που  προβλέπει τη μελλοντική αξία.) με αποτέλεσμα να συνιστά επιβαρυντικό και πολλαπλασιαστικό παράγοντα της κρίσης υπερπαραγωγής…

                Στην δεύτερη περίοδο, «τα τριάντα ένδοξα χρόνια», το ίδιο το πλασματικό κεφάλαιο που αποτέλεσε επιβαρυντικό παράγοντα για την κρίση του 29 έγινε το φάρμακο για το ξεπέρασμά της χρηματοδοτώντας όχι πλέον την παραγωγή αλλά τις επενδύσεις και την κατανάλωση, ως παράγοντας εξωτερικός στον κύκλο παραγωγή - κυκλοφορία (κεϋνσιανισμός, το περίφημο new deal). Στην περίοδο αυτή που έληξε με τις αποτυχημένες απόπειρες (Μάης του 68, έρπων Μάης της Ιταλίας κλπ.) υπήρξε μια τεράστια αύξηση του παραγωγικού κεφαλαίου και μια ισχυροποίηση του προλεταριάτου και ένταση της ταξικής πάλης…

                Στην Τρίτη περίοδο, από τις αρχές της δεκαετίας του 70 έως σήμερα,  σ’ αυτή την περίοδο η λειτουργία του πλασματικού κεφαλαίου είναι διαρθρωτική. Μέσω του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους και των τραπεζών, κυρίως των κεντρικών. (ο όρος διαρθρωτική λειτουργία σημαίνει ότι οι πιστώσεις δεν διατίθενται πλέον με τυχαίο τρόπο, αλλά με συγκεκριμένο σχεδιασμό με προγράμματα που μετασχηματίζουν ριζικά τις υλικές συνθήκες και κατ’ επέκταση τις κοινωνικές σχέσεις, με στόχο την υποβάθμιση της ζωντανής εργασίας )…

Παράλληλα βλέπουμε να τίθενται σε εφαρμογή μια ολόκληρη σειρά νέων μέτρων:

Η μη μετατρεψιμότητα του δολαρίου (1971) προκαλεί μια πολιτική άρνησης των ΗΠΑ να εφαρμόζουν αποπληθωριστικά μέτρα για την εξάλειψη των ελλειμμάτων τους…  

Η εισαγωγή των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών…

Η δημιουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου ( ΠΟΕ ), για την αντιμετώπιση του προστατευτισμού…

Τακτικές συναντήσεις μεταξύ των κυρίαρχων κρατών (μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ: G7 και G8)…

Μια τάση για "αξία χωρίς εργασία» στον βιομηχανικό τομέα, η οποία δημιούργησε μια απώλεια της κεντρικότητας του τομέα αυτού προς όφελος του τομέα των υπηρεσιών κατά τη διαδικασία της συσσώρευσης του κεφαλαίου. (όσο περισσότερο αυτοματοποιείται η παραγωγική διαδικασία, τόσο περισσότερο η αφηρημένη εργασία κυριαρχεί διαμέσου της χρήσης της τεχνοεπιστήμης περιθωριοποιώντας τον ανθρώπινο χρόνο που ορίζεται ως χρόνος αυστηρά παραγωγικός με την παραδοσιακή έννοια του όρου…

Δεν δημιουργεί πλέον τον πλούτο η εργασία, αλλά ο πλούτος καλείται να δημιουργήσει την εργασία. Η εργασία από δύναμη έχει γίνει μηχανισμός ενσωμάτωσης και πειθάρχησης, έχει γίνει απασχόληση…

Με το σημερινό παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, αυτή η λειτουργία των μέσων πληρωμής που δημιουργήθηκε εκ του  μηδενός (πλασματικό κεφάλαιο), καθίσταται υψίστης σημασίας και μειώνοντας παράλληλα την παραδοσιακή λειτουργία των γενικών ισοδύναμων που μετρά την αξία μέσα στην διαδικασία ανταλλαγής…

 Η αξία εμφανίζεται πλέον ως παγκόσμια ροή ισχύος και όχι ως τεράστια συσσώρευση εμπορευμάτων… 

Μέσα από αυτή τη διαδικασία είχαμε μια προοδευτική αποσύνθεση των τάξεων και τον υποβιβασμό τους σε απλές κοινωνιολογικές κατηγορίες…

Το πρόβλημα που ανακύπτει σήμερα είναι ότι συνεχίζει (η δυναμική του καπιταλισμού) έξω από την διαλεκτική των τάξεων ως ένα είδος τρελής μηχανής στηριζόμενη στις τεχνολογικές καινοτομίες και στο πλασματικό κεφάλαιο.

Ο καπιταλισμός  έχει γίνει αυτοαναφορικός προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα που ο ίδιος δημιουργεί δίχως να αμφισβητεί τους σκοπούς και τους όρους της ανάπτυξής του. Αναπαράγει τον εαυτό του και τις υλικές του προϋποθέσεις κινητοποιώντας όση ζωντανή εργασία του χρειάζεται γι’ αυτό.

Το κεφάλαιο κατέστη  μέσα στην κοινωνική σχέση κεφαλαίου – εργασίας η κυρίαρχη δύναμη με την παραγωγική και προοδευτική δυναμική του, το κεφάλαιο έγινε κοινωνία. Μπορεί να λειτουργήσει για να θέσει τα όρια της επέκτασης του, της έκτασης και της έντασης της κρίσης του, είναι ένας real time καπιταλισμός που έχει μάθει να ζει στο όριο…

Υπό αυτό το πρίσμα η κρίση χρέους εκτός από τις αλλαγές συσχετισμών σε μέσα στο διεθνές καπιταλιστικό δίκτυο σημαίνει κυρίως την αναδίπλωση του πλασματικού κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι μια κρίση αναπαραγωγής, η θολή εικόνα που έχει η εξουσία για το μέλλον…»

(tempscritiques.free.fr)

Για να αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά το κίνημα δεν φτάνει μόνο ο αντικαπιταλισμός, δεν αρκεί να κάνουμε το “αίσχος ακόμα πιο επαίσχυντο”, πρέπει να αναπτυχθούν σχέσεις και διαδικασίες που να απελευθερώνουν από τα δεσμά του καθημερινού ασφυκτικού ελέγχου της καθημερινότητας σε χώρους πέρα από τους καθορισμένους κοινωνικούς χώρους που μας έχουν παραχωρηθεί.

«Πρέπει να διαφαίνεται σε εναλλακτικές πρακτικές η αμεσότητα στις ανθρώπινες σχέσεις που υπερβαίνει κάθε είδους διαμεσολάβηση από τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις. Πρέπει να ανοίξουμε εκ’ νέου τον ορίζοντα των δυνατοτήτων ο οποίος έχει συρρικνωθεί σε σημείο να γίνει γραμμικός, μονότονος.»

(tempscritiques.free.fr)

Ο συγγραφέας του άρθρου επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος αλλά τα στοιχεία του είναι στη διάθεση της διαχειρισης του ιστολογίου

Κίνημα «δεν πληρώνω» μια φάση κλείνει , συνεχίζουμε

Κίνημα «δεν πληρώνω» μια φάση κλείνει , συνεχίζουμε

Η αποδοχή του  κόσμου στο κίνημα «δεν πληρώνω» εκφράζει την αγανάκτηση για το παραλογισμό, τη διαφθορά και την απληστία του καπιταλισμού. Είναι ανάγκη, είναι το δεν αντέχω την αδικία. Δεν αντέχω τις αυξήσεις στα διόδια, στα εισιτήρια των ΜΜΜ και των Νοσοκομείων, στο ηλεκτρικό, στο φυσικό αέριο, στο ΦΠΑ, στα Δημοτικά Τέλη, δεν αντέχω τις ακάλυπτες επιταγές, τις δόσεις των δανείων στις τράπεζες και όλα αυτά να συνυπάρχουν στη θλιβερή τοιχογραφία των περικοπών και της ανεργίας της Ελλάδας του 2011. Και όλα αυτά για να ξεχρεώσουμε ένα χρέος που δεν δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, ένα χρέος που δεν ξεχρεώνεται. Η ανάγκη είναι αυτή που σπρώχνει τη κοινωνία στο δεν πληρώνω.

100.000 άνθρωποι  παρακολούθησαν το ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου “χρεοκρατία” και την άλλη μέρα συζητούσαν με τη λογική του δεν πληρώνω το χρέος. Σε ποσοστό 58% οι Ισλανδοί με το δημοψήφισμά τους είπαν δεν πληρώνω το χρέος των 4 δις ευρώ στους Ολλανδούς και Άγγλους δανειστές τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης χαρακτηρίζουν το κίνημα πιο ύπουλο από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις μολότωφ. Δεν είναι τυχαίο που η κυβέρνηση απαντάει με νόμους που προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τη κοινωνία. Τέλος είναι εντυπωσιακή η προσπάθεια της να απαξιώσει ηθικά το κίνημα στα μάτια της κοινωνίας (τζαμπατζήδες) και να μειώσει την αποδοχή που έχει στο κοινωνικό σώμα. Για να γίνει όμως η αποδοχή συμμετοχή θα πρέπει τα μέλη του κινήματος να βγουν στις λαικές γειτονιές, στις πολυκατοικίες, να χτυπήσουν κουδούνια, να μιλήσουν με τους ενοίκους των 60 τ.μ. να στηθούν στις ουρές των ανέργων του ΟΑΕΔ, στις ουρές των συνταξιούχων στο ΙΚΑ και τα ταμεία μεταδίδοντας λίγη από τη δική τους μαχητικότητα. Η μισή αλήθεια και τα ολόκληρα ψέματα της κυβερνητικής προπαγάνδας δημιουργούν στο κόσμο την αισιοδοξία της ανάκαμψης του 2012 αγανακτούν αλλά ελπίζουν. Επικοινωνία, ενημέρωση και δράση στις γειτονιές των επιτροπών δεν πληρώνω για να γίνει η αποδοχή συμμετοχή.

Ξεκινώντας το δεν  πληρώνω με επιτυχία από τα διόδια μετά την αύξηση  του40% στα εισιτήρια επεκτάθηκε και στα ΜΜΜ. Δεν είναι δυνατόν να μην αντιδράσουμε όταν ένας νέος με τον βασικό μισθό χρειάζεται το 10% για τις συγκοινωνίες, όταν ο άνεργος είναι αναγκασμένος να πληρώνει εισιτήριο.

Συνεχίζουμε τις  Παναθηναϊκές κοινές και συλλογικές δράσεις για τα εισιτήρια σε όλους  τους σταθμούς του Μετρό των λεωφορείων και των Τραμ. Τοποθετώντας αυτοκόλλητο  στα μηχανήματα,  σκοπός μας είναι να βοηθήσουμε αυτούς που δεν θέλουν να πληρώσουν όχι να εξαναγκάσουμε τους λιγοστούς που θέλουν φανατικά να πληρώσουν ,να μη πληρώσουν.

Η εμπειρία του κινήματος  « δεν πληρώνω» αναδεικνύει την  ανάγκη να ξαναμάθει η αριστερά τη δράση μέσα στο μαζικό λαϊκό κίνημα και να ξεπεράσει το επίπεδο των μεμονωμένων ακτιβισμών που εξαντλούνται στον μικρόκοσμό της. Επίσης  το λαϊκό κίνημα δεν είναι ο χώρος για τους διαγκωνισμούς των πολιτικών εκφράσεων της αριστεράς.

Κ. Δ., Ν. Σμύρνη   -   Ε.Α., Ν. Κόσμος 

Έχω ήδη πληρώσει - Δεν έχω - Δεν χρωστάω!

Προκήρυξη της Επιτροπής Δεν Πληρώνω Νέας Σμύρνης

Ποινικοποίηση και κατασυκοφάντηση

Η κυβέρνηση μετέτρεψε σε πταίσμα την άρνηση πληρωμής εισιτηρίου και σε παράβαση του ΚΟΚ την άρνηση πληρωμής διοδίων, σε μια προσπάθεια να ποινικοποιήσει, να τρομοκρατήσει και να κάμψει το κίνημα «δεν πληρώνω». Επιπλέον η κυβέρνηση ετοιμάζει νέο σώμα ελεγκτών με την συμμετοχή σε αυτό και αστυνομικών (δημοτικών και κανονικών). Παράλληλα ξεκίνησε μια προσπάθεια κατασυκοφάντησης του κινήματος. «Είστε τζαμπατζήδες» λέει Ρέππας, «το κίνημα είναι ανεύθυνο» λένε τα διάφορα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ.

«ΔΕΝ   ΞΑΝΑΠΛΗΡΩΝΩ»

            Μεταξύ σοβαρού και αστείου; Όχι! Εντελώς σοβαρά, όλοι γνωρίζουμε ότι το «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» για τα ΜΜΜ δεν ισχύει γιατί τα στοιχεία δείχνουν ότι έχουμε πληρώσει!

                Συγκεκριμένα το κράτος μέσω του κρατικού προϋπολογισμού έχει αναλάβει την ευθύνη και αυτό είναι νόμος και όχι απλά ευθύνη, να επιδοτεί τις αστικές συγκοινωνίες της Αττικής σε ποσοστό 70%. Τα χρήματα για την επιδότηση έχουνε προβλεφτεί στα έσοδα του κάθε ετήσιου  προϋπολογισμού και έχουν εισπραχθεί μέσω της άμεσης και έμμεσης φορολογίας.

 Και όπως όλοι γνωρίζουμε τα «υποζύγια» της φορολογίας είμαστε – ζωή να έχουμε – οι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και τα πλατειά λαϊκά στρώματα. Είμαστε οι μόνοι που δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την τσιμπίδα της εφορίας με τίποτα! Γιατί δεν έχουμε φοροαπαλλαγές, γιατί  έχουμε φορολογικό συντελεστή μέχρι και 45%(!) όταν τα άνομα κέρδη του κεφαλαίου φορολογούνται –όσα τελικά καταφέρνουν να  φτάσουν προς φορολόγηση – με 20%(!), γιατί δεν μας περισσεύουν να στείλουμε στην Ελβετία ,στη Κύπρο, κλπ, γιατί δεν ξέρουμε να φτιάνουμε εταιρείες φαντάσματα –  «ofsore» κάπως έτσι τις λένε- γιατί…, γιατί είμαστε «μαλάκες»!!

Συγκεκριμένα στοιχεία από το Συνδικάτο Εργαζομένων ΟΑΣΑ: Το 2006 πληρώσαμε στο κράτος, πέρα από τα εισιτήρια, 525. 890.000 ευρώ για να επιδοτήσει τα ΜΜΜ της Αττικής και από αυτά η κυβέρνηση έδωσε μόνο 130. 000.000(!). Το 2007 πληρώσαμε 502 εκατ. και δόθηκαν μόνο 132 εκατ.(!). Το 2008 πληρώσαμε 534 εκατ. Και δόθηκαν μόνο 135 εκατ.(!). Το 2009 610 εκατ. Και δόθηκαν μόνο 140 εκατ.(!). Συνολικά από το 2002 οι κυβερνήσεις παρανομώντας, δηλαδή παραβιάζοντας τις αποφάσεις του κρατικού προϋπολογισμού που είναι νόμος του κράτους, δεν κατέβαλαν το ποσό της επιδότησης, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν έλλειμμα στα ΜΜΜ ύψους 2,5 δις ευρώ!!

Οι διορισμένες διοικήσεις εκτελώντας τις εντολές της εκάστοτε κυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ , πήγανε για δανεικά που αλλού στις τράπεζες με το τοκογλυφικό επιτόκιο του 10%, με αποτέλεσμα το τοκοχρεολύσιο να είναι γύρω στα 100 εκατ(!).

Εμείς έχουμε πληρώσει και γι αυτό είμαστε καθ’ όλα νόμιμοι, οι κυβερνήσεις που παραβίασαν το νόμο του προϋπολογισμού είναι οι παράνομοι. Έχουμε καθήκον και δικαίωμα να μην θέλουμε να ξαναπληρώσουμε. Γιατί ξαναπληρώνοντας νομιμοποιούμε τους παράνομους κυβερνήτες, δίνουμε άφεση στις αμαρτίες τους και τους επιτρέπουμε να ξεπλένουν τις παρανομίες τους σε βάρος των εργαζομένων στα ΜΜΜ και των επιβατών, των λαϊκών στρωμάτων! Τους εξοπλίζουμε με απύθμενο θράσος και τους επιτρέπουμε να αντιστρέψουν την πραγματικότητα για να βγάλουν παράνομη την καθ’ όλα νόμιμη διαμαρτυρία μας: ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΗΡΩΣΕΙ. Εσείς δεν πληρώσατε!!

Και κάτι που μου ήρθε προς το τέλος. Στην Ελβετία μάθαμε ότι οι μη φορολογούμενοι Έλληνες έχουνε κάτι ψιλά γύρω στα 600 δις από τις «οικονομίες τις αιματηρές» που έκαναν, δεν χρησιμοποιούσαν τα ΜΜΜ στις μετακινήσεις τους για να γλυτώσουν το εισιτήριο, απέφευγαν να πληρώνουν φόρους κλπ για να μαζέψουν αυτά τα λεφτουδάκια για μια δύσκολη στιγμή! Το χρέος σας είναι 350 δις και στην Ελβετία έχετε 600δις! Λεφτά υπάρχουν, φτάνουν για να ξεχρεώσετε – εμείς δεν το αναγνωρίζουμε το χρέος γιατί πάντα πληρώναμε- και περισσεύουν κιόλας για να δώσετε αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Δεν χρειάζεται να πουλήσετε την Ακρόπολη!!

Συμπέρασμα: Για να καλυφθούν τα ελλείμματα πρέπει να συλλάβουμε αυτούς που Δεν πληρώνουν πραγματικά χωρίς να το φωνάζουν, παριστάνοντας τους νομοταγείς και όχι εμάς  το «Λαουτζίκο» που μπορεί με το δίκιο μας φωνάζουμε: Δεν πληρώνω…. αλλά έχουμε πληρώσει και συνεχίζουμε να πληρώνουμε, μέσα από τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις και όχι μόνο!!

Θ. Μαράκης